MEDİNE’YE VARAMADIM
(Engelli bir gencin Teravih Namazı)
Erken gelenlerin önce ön safı, sonradan gelenlerin de sırayla diğer safları doldurması hem manevi bir ikram hem düzene katkıdır.
Pandemiden sonra hastalık korkusunu henüz yenemediğimiz için zorunluluk olmadıkça arka safları tercih etmeye devam etmekteyiz, özellikle gençlerle birlikteyiz…
On beş yaşlarında biri, yanımda seccadesini halının üzerine serdi. Tanıdığı birkaç kişiyle görüştü; Sağlıklı konuşamıyor, ayaklarını rahat kullanamıyordu.
Namaza başladığımızda bize katılmayıp kafasına göre hareketler ettiğini, kendince bir şeyler söylediğini gözlemledim.
Seccadesini ara sıra kaldırıyor, özenle seriyordu… Yanımızdan hiç ayrılmıyordu…
Teravihimiz bitmiş, birbirimizle musahafa yaparken, müezzinlikten farklı bir sesin, anlaşılmayan kelimelerin sıralandığını gördük.
Müezzin kardeşimiz duyarlılık göstererek mikrofonu ona, yanımızdaki delikanlıya teslim etmişti!
Ayakta; içinde yalnız “Medine” kelimesini anlayabildiğim ilahisini okumaktaydı.
Tebessüm eden bir yüzle bize bakmaktaydı, ilgi aramaktaydı. Cemaat de bu karşılıklı yaklaşımdan mutlu olmaktaydı…
Ne büyük incelik, değil mi?
Kimileri; zaman zaman camilerde ses çıkaran minikleri azarlarken, cami görevlileri bir engelli gencin gönlünü alabilmek için O’na mikrofonu emanet etmişlerdir… Belki kıldıkları teravihin sevabı kadar da bir mükâfattı yüklenmişlerdir.
Ya ebeveynlerin duası, hepsini katmerlenmiştir…
Biz merdivenleri inerken, kim bilir “Medine’ye Varamadım! ilahisiydi; söylenmeye devam edilen…
Teşekkürler paylaşımcı, centilmen cami görevlileri…Teşekkürler, bize en güzel ilahisini seslendiren yakışıklı delikanlı…
Rabbim, inşallah verir şifanı…
Bir kez daha anladık ki engel ayaklarda, başlarda değil; bakışlarda!..
Hayırlı sahurlara…
Selam ve duayla…
